Inni zajmowali się już aspektami tańca i symetrii, więc przyjmuję nieco inne podejście.

Termin „czas wspólny” odnosi się do użycia „C” jako metrum. Wygląda jak litera C i oznacza 4/4, co jest najczęstszym metrum, więc ludzie często tłumaczą to jako „C oznacza zwykły czas”.

Ale to nie jest C. To niekompletny krąg.

Na początku muzyka była monofoniczna (myślę, że chorał gregoriański) i tak naprawdę nie potrzebowaliśmy sygnatur czasowych. Dopiero około 900 lat temu zaczęliśmy bawić się drugim głosem, a może 100 lat później drugim głosem w innym rytmie. Wtedy po raz pierwszy zdaliśmy sobie sprawę, że musimy wskazać licznik.

W tamtym czasie większość ludzi była analfabetami. Jedynymi ludźmi, którzy potrafili czytać w XI i XII wieku, byli duchowni ... więc wkładali wiele religijnego znaczenia we wszystko, co robili. Uważali 3 za idealną liczbę (ponieważ reprezentowała ideę Trójcy), a okrąg był idealnym kształtem - więc okrąg wskazywał potrójny metr. Przerywany okrąg wskazywał na „tempus imperfectus” (niedoskonały czas) - wszystko, czego nie było w 3.

W miarę jak rozwinęły się bardziej złożone liczniki, kwestia koła stała się bardziej złożona. Okrąg w okręgu był złożonym potrójnym metrem - dzisiaj prawdopodobnie użylibyśmy do tego 9/8. Pionowa linia przechodząca przez okrąg wskazywała, że ​​to potrójny metr, ale jednostką uderzenia była krótsza nuta (brevis) niż zwykle („longa”).

podpisy przetrwały do ​​dziś, tempus imperfectus: C dla 4/4, a alla breve (dosłownie „według brevis”) dla „skróconego czasu”.

Marsze są generalnie w 4/4 (lub 2/4 lub 6/8, w pewnym podziale binarnym). . Walc i walc wiedeński występują w 3/4 (może kilka notowanych w 3/8, ale nie powszechnie). Jigi (6/8 lub 12/8) i tarantele nie są tak powszechne. Foxtrot, tango, rumba, mambo, bolero (amerykańskie), quickstep, swing, western swing, cha-cha-cha, Texas two-step, Lindy-hop, salsa, paso doble, jive, nightclub two-step, etc. wszystkie ogólnie notowane w 4/4. Niektóre były pod koniec XIX i na początku XX wieku zanotowane w 2/4 z ósemką jako pulsem.

Z jakiegoś powodu (który będę musiał teraz zbadać, aby zaspokoić własną ciekawość), breve nie jest szybki, a longa jest naprawdę długi. Wydaje się, że od XVI wieku ćwierćnuta była podstawowym wskaźnikiem pulsu. Nie wiem jeszcze dlaczego.

We współczesnej notacji metrum zawiera tylko względne informacje rytmiczne, a nie podstawowe tempo. Tak więc starsze tanga (patrz Todotango.com) i starsze szmaty (Biblioteka Kongresu) i tym podobne zostały odnotowane w 2/4. Można je przepisać w 4/4 i podwoić długość nuty bez żadnych zmian. Lubię 4/4, ponieważ jest to niezły kompromis między zbyt wieloma oflagowanymi notatkami a zbyt wieloma otwartymi notatkami. Może to tylko dlatego, że większość rzeczy, które czytam, jest w 4/4.

Nie wierzę, że istnieje jedna kompleksowa, źródłowa i łatwa do sfałszowania odpowiedź na to pytanie, to, o co pytasz, jest w pewnym stopniu kwestią psychoakustyki.

W świetle tego nie -odpowiedzialność, kilka obserwacji:

1. Twoje założenie nie jest uniwersalnie prawdziwe; jest to prawdą tylko wtedy, gdy jest zlokalizowane w określonym podzbiorze muzyki, w dużej mierze współczesnej muzyce popularnej euro / kolonialnej. To prawdopodobnie wskazuje, że przyczyny są w dużej mierze kulturowe, co jest bardziej prawdopodobne, że jest to kwestia historycznej zbieżności, niż logiczny i nieunikniony skutek jakiejkolwiek podstawowej własności lub prawdy muzycznej. Nie wiem wystarczająco dużo, aby ręczyć za dokładność odpowiedzi Toma Serba, ale jest to rodzaj ramy „historycznej koincydencji”, o której mówię, chociaż nie jest ona wyczerpująca (i żeby było jasne - - „nie wyczerpująca” nie jest krytyką odpowiedzi, powtarzam, że nie wierzę, że istnieje pełna odpowiedź).
2. Nie jestem przekonany, że Twoja obserwacja jest prawdziwa nawet w arbitralny i wąski okres czasu na rzecz sensownej dyskusji - współczesna amerykańska muzyka popularna. Z pewnością jest to prawdą w przypadku top-40 popu i podejrzewam, że tak jest w przypadku muzyki filmowej i innych "popularno-klasycznych" tradycji, ale im dalej odkrywa się poza tymi tradycjami, tym silniejsze jest pochylenie w kierunku niezwykłych sygnatur czasowych, jest to jeden z pierwszych tropów muzyki z głównego nurtu, którą ludzie myślą podważać *. Naprawdę nie wiem, jak można by zweryfikować, że większość muzyki w jakimkolwiek znaczącym zakresie znajduje się w rzeczywistości w 4/4, zwłaszcza biorąc pod uwagę ...
3. Sposób, w jaki omawiamy metrum, często jest do pewnego stopnia kwestią interpretacji teoretycznej. Tak zwany „mumble rap”, niemająca znaczenia część top-40 popu, jest zwykle opisywany w kategoriach „triplet flow”, co oznacza, że ​​jest w 4/4, kiedy równie dobrze można go opisać w 12 / 8. Możliwe, że 4/4 jest wszechobecne tylko dlatego, że nalegamy na transkrypcję muzyki w ten sposób. Co to w ogóle oznacza, że ​​piosenka jest „na 4/4”, ile taktów innych niż 4/4 jest dozwolonych, zanim „na 4/4” przestanie być dokładnym opisem? A co z piosenkami mocno zsynchronizowanymi do tego stopnia, że ​​tak naprawdę nie ma czterech głównych impulsów na takt? Sygnatury czasowe niekoniecznie opisują jakąkolwiek wrodzoną właściwość muzyki, są jedynie sposobem postrzegania muzyki, który jest czasami przydatny.

* Zaprzeczam sobie tutaj, ale myślę ten komentarz można w znaczący sposób zrozumieć z zastrzeżeniem, że „jeśli mamy przyjąć intuicję i osobiste doświadczenie jako prawidłową metrykę, co logicznie muszą uwzględniać niektóre ujęcia pytania, to osobiście powiedziałbym, że…”

Nie mam tutaj wystarczającej ilości odpowiedzi na pełną odpowiedź (a poza tym i tak przegapiłem nagrodę), ale widziałem kilka dokumentów historycznych, które mogą pomóc w zawężeniu tego. Żeby było jasne: nie twierdzę, że żadne ze źródeł, które tu przytaczam, było rewolucyjne w swojej terminologii (wręcz przeciwnie); tak się składa, że ​​są to rzeczy, na które ostatnio patrzyłem, a które mogą mieć znaczenie.

Włoski termin z początku XVIII wieku - tempo perfetto

Jest kilka informacji, które mogą ma znaczenie w szczegółowym podręczniku basowym Francesco Gaspariniego, L'Armonico Pratico al Cimbalo ( The Parctical Harmonist at the Harpsichord ) z 1708 roku - jest angielskie tłumaczenie na IMSLP, który niedawno zacząłem przeglądać (tak jak się to robi). Gasparini, włoski kompozytor, który kształcił się w Rzymie pod okiem Corellego i Pasquiniego, przeniósł się do Wenecji i został dyrektorem muzycznym w sierocińcu dla dziewcząt Pieta , gdzie najbardziej znany jest z zatrudnienia nauczyciela skrzypiec Antionio Vivaldi .

Jest notatka tłumacza, która podkreśla, że ​​Gasparini dwukrotnie używa terminu „ tempo perfetto ” w odniesieniu do tego, co nazwalibyśmy „wspólnym czasem”. Zauważ, że jest to sprzeczne z dużo wcześniejszym użyciem tempus perfectus w odniesieniu do potrójnego czasu, jak udokumentowano w odpowiedzi @ TomSerb. W rzeczywistości tłumacz uznaje tę różnicę w terminologii i zwraca uwagę, że starsze znaczenie „czasu doskonałego” (potrójnego czasu) nie było do tej pory używane przez około dwa stulecia (wyróżnienie moje):

Gasparini dwukrotnie mówi o „tempie perfetto” („doskonały czas”), ale oznacza to wspólny czas. W pierwszym przypadku (w przykładzie 31), który dotyczy ruchu ćwierćnutowego, słowa Gaspariniego „in tempo perfetto, o binario” mogą oznaczać „w czasie idealnym (potrójnym) lub w czasie podwójnym” lub „w czasie idealnym”, to znaczy czas podwójny ”; opisywane przez niego progresje ćwierćnutowe byłyby jednak zbyt skomplikowane dla szybkiego tempa \ jedynego potrójnego czasu, w który można by się zaangażować. Drugi przypadek (w Wj 62) dopuszcza tylko drugą interpretację, w której „tempo perfetto” jest traktowane jako inna nazwa dla czasu podwójnego, czyli wspólnego. W każdym razie potrójne miary XVII wieku nie są - właściwie mówiąc - w „idealnym czasie” ( nie było to w powszechnym użyciu od początku XVI wieku ), ale są proporcjami, jak Gasparini gdzie indziej nazywa je.

Tak intensywnie spekulując, wydaje się, że gdzieś pomiędzy początkiem XVI a początkiem XVIII wieku, czas podwójny stał się znany jako „doskonały” (a może „?) czas, co może być przyczyną tego, że stał się on powszechnym czasem w języku angielskim. Jeden fragment, w którym Gasparini używa tego terminu, dotyczy kadencji. Omawia to, co nazywa „większą kadencją złożoną” i opisuje to jako: „Większa kadencja jest tworzona w tempo perfetto , używając czterech liczników, w następujący sposób”. Następnie wymienia pokazy figur basowych, które zasadniczo odpowiadają progresji V - I6 / 4 - Vsus4 - V7 w całej skali stopnia 5 (przed rozdzieleniem na I). Więc może to tempo było „doskonałe” (tj. „Pełne”), ponieważ miało wystarczającą liczbę zliczeń w takcie, aby ukończyć cały ten postęp kadencji?

Termin angielski ' Common Time ”ma co najmniej tyle lat, ile połowa XVIII wieku

Jeśli chodzi o angielską stronę rzeczy, tak się składa, że ​​ostatnio przyglądałem się także„ A New Musical Gramatyka ”opublikowana w Londynie w 1746 przez Williama Tan'sura ( imslp link). W tej książce termin „Common Time” jest używany jako synonim całego czasu podwójnego lub binarnego.

Zwykły czas jest następnie dzielony na dalsze „nastroje”, na które wskazują różne metrum. Zwróć uwagę, że to użycie sygnatur czasowych nie jest tym samym, co ani dzisiejsze, ani te same menzuralne sygnatury wspomniane przez Toma Serba, ani współczesny system notacji.

Ten opis różnych "nastrojów" powszechnych czasów, chociaż nie pasuje do klasycznej praktyki, bardzo pasuje do opisu czasu z wczesnych hymnów American Shape Note Hymnals, takich jak jeden z 1800 wymienionych na tej stronie (wyszukaj pierwsze wystąpienie terminu „wspólny czas” na tej stronie).

Tak jak powiedziałem, nie jest to pełna odpowiedź na pytanie, dlaczego, ale miejmy nadzieję, że przynajmniej zawęża parametry wyszukiwania trochę, kiedy.

Przypuszczam, że źródłem rytmu jest ruch naszego ciała, a ponieważ mamy 2 nogi i 2 ręce, wszystkie powtarzające się ruchy ruchowe i takie jak chodzenie, wiosłowanie, potrząsanie itp. są w rytmie binarnym. To by wyjaśniało, że muzyka marszowa, pieśni robocze i wiele pieśni ludowych do wędrówek są w 2/4 i 4/4.

W wolniejszym tempie możesz również wyczuć trojaczki lub naprzemiennie zanotować je w 6/8 lub 12/8. Dlatego nie ma dużej różnicy między tymi 2 alternatywami.

Ale jest też muzyka taneczna w tańcach bułgarskich lub rumuńskich, jak 5/8, 6/8 itd., Które wywodzą się z tańców: np. 4 kroki w lewo i obróć się (zmień kierunek tańca po półkolu. A potem oczywiście 3/4 menu i walc, również dając czas na odwrócenie się).

Staram się dać pewne dowody na to, że 4/4 jest bardziej ugruntowane niż 3/4, 3/8, 5/8, 7/8 itd. Krótko mówiąc, jest szersze niż 3 lub nieparzysta muzyka rytmiczna i tańce.

Edytuj :

1. Jak już wspomniano, ruch naszego ciała nie jest trójskładnikowy, ale podwójny. Również ruchy konia i dromadera, które były pojazdami i środkami transportu podczas tysiące lat przez pustynię wędrowni koczownicy mogli usłyszeć rytm i tupanie nóg i stóp. Wiele tańców i pieśni naśladuje to tupanie (panika), marsz (marsz).

2. Siła grawitacji prowadzi do odgłosów wahadła (może to być łańcuch, lina na statku, statek, fale wody, koło obracające się z pewnym efektem, które daje rytmiczny hałas inspirujący układ binarny rytm.

3. Język mówiony uage jest w większości binarny: już rytmy języka greckiego (Iambus, Anapaest itp.) były w rytmie binarnym. Nigdy nie słyszałem trójskładnikowego RAP.

Pamiętaj, że wczesny kościół rytmiczny i długości nut longa, brevis, semibrevis itp. Były trójskładnikowe (z powodu Trójcy) Bóg) i nie zastanawiałbym się, czy to nie była herezja, kiedy pierwsi mnisi łamali te zasady.

Być może widzieliście konie tańczące walca w 3/4. To musiało być w cyrku lub w Reitschule w Wiedniu. Ale mam w uchu rytm Bonanza: Dam-daba Dam-daba Dam-daba Dam-Bonanza!

Prawdopodobnie poziom tego. Lubimy, gdy sprawy się wyrównują. To może stawia 3/4 niżej na liście. I wiele osób uważa inne dziwne, 5/4 i 7/4, no cóż, dziwne. Ale to nie wyklucza 2/4 czy nawet 6/8 - pochodnej 2/4.

Istnieje możliwość, że podstawowy rytm perkusji ma z tym coś wspólnego. 2/4 powtarza wzór co dwa uderzenia lub co takt. Za dużo tego dobrego. Ale przy 4/4 jest szansa, aby zacząć uderzać w jeden bit, a potem złapać się w trzy, dając równowagę, ale bardziej rozproszonej.

Inną możliwością jest to, że dużo muzyki było / jest używane do tańca i 4 okazało się najbardziej odpowiednie dla wielu kroków tanecznych.

Czuję, że to będzie dv'd - spróbuj określić powód!

Krótka odpowiedź: „większość muzyki jest w 4/4” tylko wtedy, gdy nie patrzysz zbytnio poza zachodnią / europejską muzykę i jej pochodne. Na przykład indyjska muzyka ludowa / klasyczna jest pełna sygnatur czasowych, które gwarantują samodzielną naukę. Dla tych facetów granie w 4/4 przez cały czas jest trochę jak granie wszystkiego w C-dur z harmonią 1/4/5 dla muzyka jazzowego.

Lepszym pytaniem byłoby " dlaczego większość zachodniej muzyki ma 4/4 ". Jak sugerowali inni, być może ma to związek z rytmem chodzenia i marszu. Moglibyśmy również zasugerować, że różne kultury muzyczne rozwinęły złożoność wzdłuż różnych „osi”. W Europie pozostaliśmy głównie przy rytmach binarnych i tryinarnych, ale naprawdę poszliśmy na to pod względem harmonii i formy. Inne kultury pozostały przy mniej wyrafinowanej koncepcji harmonicznej, ale znacznie głębiej przyjęły zróżnicowanie rytmiczne i polirytmiczne. (Potem oczywiście różne strumienie łączyły się na różne sposoby od początku XX wieku.)