Twoje zamieszanie pochodzi z mieszania teorii harmonii „powszechnej praktyki” z muzyką pop.

Obie piosenki, które połączyłeś, są w tonacji D. Wiemy to, ponieważ akord D i melodia są wyraźne mają funkcję toniczną, co oznacza, że ​​są używane jako harmonijna „baza domowa”, a inne grane akordy są zaprojektowane tak, aby stworzyć napięcie, które ustępuje D.

Gdyby to był chorał z epoki baroku, ustawmy się w D-dur i zagrajcie nasze akordy ii - V - I -IV - I - vii - I używając nut w skali, a zabrzmi to jak muzyka klasyczna. Wszystkie przytoczone przez Ciebie „zasady” harmonii będą miały zastosowanie. Ale to nie jest muzyka klasyczna! Wahałbym się nawet, czy nazwać gamy dur lub moll - myślę, że „blues D” jest o wiele dokładniejszy.

Tak więc, mimo że tonacja jest D (dowolna tonalna muzyka ma klucz), Jack White nie jest ograniczony regułami harmonii, więc gra kilka akordów durowych i układa je w porządku, który brzmi dobrze. Brzmi to dobrze, ponieważ inni zrobili to wcześniej, a rodowód jego stylu muzycznego można prześledzić wstecz poprzez bluesa, aż dotrze do krewnego zachodniej muzyki klasycznej w starej amerykańskiej muzyce kościelnej gospel.

Teraz jest możliwe przeanalizowanie tych rzeczy za pomocą teorii klasycznej i cyfr rzymskich, a jeśli kiedykolwiek weźmiesz udział w zajęciach zatytułowanych „Analiza muzyki rockowej”, właśnie to byś robił. Sekcja A pierwszej piosenki prawdopodobnie wyglądałaby tak: D: I - bIII - bVII - IV . Słowo, którego używamy w odniesieniu do tego mieszania nut spoza naszego klucza, to mieszanina trybów .

Dodatkowe akordy durowe, które nie są częścią skali, nazywane są akordami zmienionymi chromatycznie . W szczególności są to mediatory chromatyczne (prawdopodobnie najpowszechniejszy rodzaj akordów zmienionych chromatycznie). Mediatorzy skali znajdują się o jedną trzecią w górę lub w dół od toniku, więc to III i VI są najbardziej podatne na to leczenie. VII można również uznać za mediantę poza dominantą (V).

tak, bez czytania innych odpowiedzi stwierdzam, że wiele wielu piosenek nieumyślnie zmienia tonację w zależności od części utworu, trzymając się Jacka White'a, spójrz na piosenkę „wystarczająco stara” przez gawędziarzy. główna część utworu jest w G-dur, a akordy to ...

D | | |, C | G |

następnie w drugiej części utworu używa akordu F zamiast akordu D, tam na przejście do C-dur.

Znowu z niektórymi muzyka bluesowa, jeśli jestem w tonacji F, użyję F, Bb i C (wszystkie akordy durowe), ale wtedy odkryjesz, że każde solówki grane przez jakiekolwiek instrumenty będą miały skalę pentatoniczną moll, która następnie daje określony dźwięk.

Definiowanie tonacji może być podejrzanym tematem, ponieważ piosenki często poruszają się między klawiszami, a potem są tryby, które są zupełnie innym tematem.

spójrz na Jimiego Hendrixa grającego hej joe, akordy są

 CGDAE (wszystkie główne) 

ale używa skali pentatonicznej Eminora (z kilkoma nutami pomiędzy, aby nadać trochę koloru)

Szukałem odpowiedzi, jak mogą użyć akordu Bb w tonacji G-dur w piosence „Słowa” zespołu Bee Gees i znalazłem ten blog. Powyższy przykład Jimiego Hendrixa jest w rzeczywistości używany na lekcjach teorii muzyki, aby zilustrować chodzenie do tyłu po okręgu kwint.
Innym sposobem, w jaki mogą pojawić się akordy poza tonacją, są dominanty drugorzędne, które odgrywają dominujący akord docelowego akordu przed zagraniem akord docelowy. To znaczy. jeśli jestem w C i jadę do Am, zagrałbym E7 w drodze do Am, ponieważ jest to dominujący akord w Am.
Ale myślę, że Bb, które pojawia się w G, jest spowodowane tym, że biorą piosenkę na g-moll w pewnym momencie i Bb jest w tej tonacji. Zasadniczo więc modulują w tę iz powrotem pomiędzy durowymi i molowymi dostępnymi akordami w utworze.

Myślę, że to, co się dzieje, to teoria używania równoległych akordów kluczowych. Stało się to powszechne i wyjaśnia „dziwne” akordy. W, powiedzmy D, daje to zwykłe D, Em, F # m G, A, Bm i C # o, ale w Dm daje również Dm, Eo, F, Gm, Am, Bb i C. Wiele piosenek typu pop użyje akordów z obu tych list, ale kluczem utworu będzie zazwyczaj oryginalna nazwa nuty dur.

Kiedy akord chromatyczny powoduje zmianę tonacji, przestaje być chromatyczny, ale staje się diatoniczny w nowej tonacji. Istnieją akordy chromatyczne. Dlatego niekoniecznie implikują modulację. Jedna jaskółka nie czyni lata. Posiadanie papugi nie oznacza, że ​​przeniosłeś się do tropikalnej dżungli. Nie możemy wymieniać tyranii kluczy wspólnej praktyki na tyranię trybów i skal. Jak dowodzą tutaj pytania, prawdziwi muzycy i tak nigdy nie byli ograniczani w sposób „książkowy”.

„Nuty spoza skali niekoniecznie wpływają na tonację”. Walter Piston, Harmony.

Zmiana sygnatury klucza różni się od zmiany „poza kluczowymi notatkami”. Bardzo często można znaleźć dodatkowe znaki charytatywne, jak np. Bb w C-dur lub Db w C-moll. Nawet jeśli podąża za progresją akordów, nadal znajdziesz dodatkowe znaki interpunkcyjne.

Zmiana sygnatury klawiszowej jest zapisana na pięciolinii w następujący sposób:

Jest to zupełnie inne, ponieważ wtedy całkowicie zmieniasz to, jak to będzie się czuć. Przykładem tego, gdzie to się dzieje, jest druga część Eine Kleine Nachtmusic, w której występują 2 zmiany tonacji, jedna z C-dur na C-moll, a druga z C-moll z powrotem do C-dur.

Ten dur do metrum molowe odpowiada rozwojowi ruchu, a zmiana tonacji molowej na durową odpowiada rekapitulacji ruchu.

Używam muzyki klasycznej jako przykładu, ale podobne rzeczy odnoszą się do innych rodzajów muzyki .

Jeśli pierwotnie był w C, to te naturalne nie są potrzebne. Jeśli zmierza do C, ostre lub płaskie nie są konieczne.

W przypadku obu piosenek tonacja to d-moll. W rzeczywistości są to dość powszechne progresje akordów rockowych w tonacji molowej.

Może to brzmieć major, ale to dlatego, że akcentowane są pryma i piąta akordów, które gra - w zasadzie „akordy mocy” na fortepianie.

Rockowe progresje akordów wydają się brzmieć ambiwalentnie w odniesieniu do tonacji durowej i molowej, ale w tym przypadku jest to zdecydowanie progresja akordów molowych.

Skala d-moll to DEFGA Bb C - te same nuty w skali F-dur. Harmonizacja triady byłaby d-moll, E pomniejszona, F-dur, g-moll, a-moll, Bb-dur i C-dur.