Podobny problem pojawia się podczas łączenia gitary i fortepianu. Jedyne "rozwiązanie", jakie znalazłem, to rodzaj kompromisu: obcinaj paznokcie trochę krócej niż twój idealny do gitary.

To niekoniecznie „kompromis” z nieco szerszej perspektywy. Posiadanie trochę mniej gwoździa powinno sprawić, że apoyando będzie łatwiejsze i skuteczniejsze. W starszych (sprzed Segovii) metodach jest to norma. Na przykład bardzo mało, jeśli jakikolwiek paznokieć jest zalecany w metodzie Sora.

Odkryłem również, że krótszy paznokieć sprawia, że ​​ tremolo jest łatwiejsze i bardziej skuteczne. Wyczuwanie struny opuszkami palców za pomocą dotyku daje o wiele większą kontrolę nad tym, jak wprowadzasz ją w wibracje i ponownie ją zatrzymujesz.

Może to również zmienić twój ton, ale prawdopodobnie na lepsze (IMO). Więcej opuszki palca powinno dać słodszy, cieplejszy ton, aczkolwiek z mniejszym blaskiem i żądłem, jakie może dać paznokieć.

Jako ktoś, kto studiował grę na gitarze klasycznej przez 2 lata na uniwersytecie, zanim zmienił kierunek na informatykę, mogę tylko powiedzieć, że przyzwyczaisz się do tego. Spowolni cię to trochę ogólnie, ale niewiele, gdy się do tego przyzwyczaisz.

Nie jestem wyszkoloną maszynistką dotykową, ale piszę z dużo bliższego kąta; 45 stopni lub nawet mniej (może dlatego, że gram na gitarze z gwoździami prawie tak długo, jak piszę!) Może to nie być poprawne z książki, ale średnio około 100wpm, więc nie było przeszkodą pisanie szybko i dokładnie. O ile nie ma ryzyka RSI, o którym nie wiem, lub coś takiego, możesz pomyśleć o po prostu zmianie stylu pisania.