• bycie utalentowanym muzykiem.

• bycie dobrym czytelnikiem.

• bycie dobrym słuchacz.

• bycie dobrym interpretatorem języka ciała.

• umiejętność „płynięcia z prądem”.

• umiejętność gry zespołowej, a nie indywidualnej.

Tylko niektóre atrybuty odnoszące sukcesy gracza bawić się z innymi. Szczególnie kogoś, kogo wcześniej nie spotkali ani z kim nie grali.

Zdarza się to na koncertach, na których używa się deps. Dobry dep będzie miał co najmniej powyższe cechy. O ile żadne ego nie może przeszkadzać - z którejkolwiek strony - koncerty przebiegają pomyślnie.

Oczywiście, gdy porozumienie zostanie nawiązane, gracze będą się uzupełniać nawet lepszy. Niektórzy gracze potrzebują tego „czasu na próby”, aby nawiązać bliższe muzyczne relacje. Czasy, w których siedziałem z zupełnie obcymi ludźmi, a muzyka działała jak magia, jakbyśmy wszyscy grali razem od lat, to najlepsze czasy!

Ważne jest również, aby móc transponować rzeczy takie jak Schubert Lieder (lub Brahms) w zasięgu wzroku. Czasami piosenkarz (lub ktokolwiek mu towarzyszy) miał późną noc i być może trzeba będzie przesunąć klawisz. (Oczywiście różni śpiewacy mogą śpiewać utwór w różnych tonacjach.)

Potrzebujesz muzycznej relacji. Może nastąpić bardzo szybko lub wcale. Czasami jeden uczestnik może czuć, że występ miał niesamowitą więź, a drugi czuć, że został pociągnięty!

Tak, są pewne umiejętności przydatne profesjonalnemu akompaniatorowi. Transpozycja na oczach BĘDZIE wymagana, ale nie powinna być w przedstawieniu. Kiedy piosenkarz podaje mi muzykę w złym tonie, moje stanowisko brzmi: „Tak, mogę transponować. Ale czy wolałbyś, abym wykorzystał cały swój mózg do odtwarzania DOBRZE, czy połowę na transpozycję? Oczywiście, wraz z doświadczeniem, będzie wiele elementów z twojej konkretnej dziedziny muzycznej, które są tak znane, że granie w dowolnej tonacji jest trywialnym problemem. Myślę o przesłuchaniach teatralnych. Jeśli piosenkarz zgubił swoją muzykę, dobrze jest powiedzieć „Czy dasz radę Over the Rainbow w A? (Lub jakikolwiek inny klucz.) Ale NIE jest dobrze podać mi piosenkę Jasona Roberta Browna i poprosić o trzecią :-)

Najlepszą podstawą wspólnego muzykowania (poza umiejętnościami praktycznymi) jest miłość, empatia i szacunek do samego siebie, skromność i brak przywództwa. W razie potrzeby funkcję lidera można podzielić poprzez rotację stanowisk.

(Prawie zawsze w parach występuje różnica w hierarchii lub kompetencjach, ale dobrze jest, gdy tę rolę można zastąpić oszukując funkcje: solista - akompaniator.)

Wymaga wielu różnych umiejętności. Prawdopodobnie najlepszym akompaniatorem, jakiego kiedykolwiek spotkałem, był asystent organisty w katedrze Świętego Imienia, który podczas przesłuchania do chóru wziął nuty, które skleciłem z pamięci, które nie zawierały pełnego akompaniamentu (tylko melodia i brak akordy dla pierwszych dwóch wersów) i nie wiedząc nic więcej, że to Massenet i jeden z brakujących akordów z sekcji tylko melodycznej, którą zapamiętałem, zaimprowizował dla mnie idealny akompaniament.

Jestem nieco lepszy niż przeciętny pianista, ale skończyło się na tym, że przez kilka miesięcy grałem na pianinie na koncercie w kościele - kiedy nie było mnie tydzień na wakacje, matka nastoletniego kantora zgłosiła się za mnie. Pomimo tego, że jest prawdopodobnie lepszą pianistką i ma większy dostęp do swojej córki, naprawdę trudno jej było poradzić sobie z płynnymi aspektami towarzyszenia córce podczas śpiewania.

Ogólnie powiedziałbym, że najważniejszą umiejętnością jest słuchanie i reagowanie w czasie rzeczywistym podczas gry. Nie zawsze jest to skorelowane z umiejętnościami muzycznymi, chociaż przynajmniej niektóre umiejętności muzyczne są niezbędne.

Nie możesz się pomylić, słuchając tego nagrania „The Unashamed Accompanist” wielkiego Geralda Moore'a:

A potem znajdowałem jego książki (wymienione w artykule w Wikipedii, do którego linkowałem) i niszczyłem je.

Moore był równie wspaniałym nauczycielem, jak akompaniatorem.