Harmonia odnosi się do „pionowej” relacji między równoczesnymi wysokościami w teksturze muzycznej (zwykle, ale nie zawsze, akordami - wyjątek opisano poniżej). Jednak odnosi się również do „poziomych” relacji pomiędzy kolejnymi pionowymi relacjami wysokości; prawdopodobnie najłatwiej jest myśleć o nich jako o sekwencjach akordów . Wyjątkiem, o którym wspomniano powyżej, jest to, że nawet pojedyncza linia melodyczna stworzy serię domniemanych harmonii: czasami jest to bardzo oczywiste, na przykład seria arpeggio; czasami jest to niejednoznaczne, ponieważ pojedyncza linia może sugerować wiele harmonii. Również pojedyncza linijka lub dwuczęściowy kontrapunkt może z łatwością oznaczać serię akordów zawierającą trzy i cztery (lub więcej!) Akordy nutowe. (@Pat Muchmore wspomina o tym w swoich komentarzach.)

Harmonia może być traktowana jako podstawa relacji wysokościowych między dowolną liczbą jednoczesnych elementów tekstury muzycznej, czy to: melodia, linia basu, blok akordy, liczne linie melodyczne, kontr-melodie itp.

Ważne jest, aby nie mylić pojęć harmonii i akompaniamentu ; Harmonia to nie tylko „dopełnienie” pomiędzy główną melodią (jeśli taka istnieje) a częścią basową. Jednak termin harmonia jest często używany nieformalnie w tym właśnie znaczeniu: części tekstury muzycznej, które towarzyszą głównej części melodii. (Pisząc aranżacje, często oznaczam partie jako części melodii, harmonii i basu.) Ale ściśle mówiąc, wszystkie części, akompaniamentowe lub nie, definiują całość Harmonia.

Polifonia to pokrewna, ale zupełnie inna koncepcja. Polifonia odnosi się do tekstury zawierającej szereg niezależnych linii melodycznych (lub głosów, jeśli chcesz). Tekstura polifoniczna nie opiera się na serii „akordów blokowych” (tekstura homofoniczna) w celu ujawnienia harmonicznej progresji w muzyce, ale nadal ma harmoniczne ramy. Chociaż do pewnego stopnia niezależne (na przykład pod względem rytmu, konturu, motywu, charakteru interwałowego), linie te są nadal połączone ogólną ramą harmoniczną. (Tekstura polifoniczna wciąż „ma harmonię”.)

Chociaż tekstura polifoniczna jest w dużej mierze pomyślana i postrzegana jako warstwy jednoczesnych „poziomych” linii melodycznych, dobre kontrapunktowe pisanie musi uwzględniać pionowe relacje między częściami, innymi słowy, muszą one wszystkie pasować do trwających ram harmonicznych utworu.

Prawdopodobnie chodzi o to właśnie napięcie między poziomymi melodyjny impet i pionowe związki harmoniczne, które sprawiają, że wielka kontrapunktyczna (lub polifoniczna, jeśli wolisz) muzyka jest tak satysfakcjonująca w komponowaniu, wykonywaniu i słuchaniu.

Jako punkt końcowy (i być może jeden dla innych do odpowiedz na): prawdopodobnie harmoniczne relacje między częściami załamują się w pewnych typach polifonicznej muzyki współczesnej, w której interwałowe / motywacyjne relacje w poszczególnych częściach melodycznych mogą przesłonić relacje między częściami. (Mimo to zazwyczaj jest tak, że istnieje znaczna organizacja wysokości tonu między jednoczesnymi częściami kontrapunktycznymi, nawet jeśli nie mieszczą się one w „tradycyjnych” ramach harmonicznych).

Harmonia wspiera melodię. Polifonia występuje wtedy, gdy istnieje więcej niż jedna niezależna melodia.

Podstawową ideą jest to, że w polifonii każda melodia może być niezależna od innej melodii. Typowymi tego przykładami są naboje, fugi i kontrapunkt.

W przypadku harmonii wszystko wspiera melodię. Mogą to być melodie wtórne lub melodia może przełączać się między instrumentami, ale nie ma dwóch niezależnych melodii w tym samym czasie.