Udało Ci się odkryć bardzo głęboki fakt dotyczący muzyki nazywany „trybem”. Nie jest wcale śmieszne stwierdzenie, że te same nuty mogą mieć różną jakość emocjonalną w zależności od tego, jak ich używasz, w rzeczywistości to ogromna część tego, o co chodzi w kompozycji! Większość zachodnich kompozytorów używa tych samych dwunastu dźwięków, aby wyrazić wszystko, od wściekłości przez radość po anhedonię. Siedem klasycznych trybów jest zdefiniowanych jako specyficzna sekwencja całych i pół kroków: pewna wersja WWHWWWH. Przez „wersję” rozumiem to, że każdy punkt początkowy w tej sekwencji może być użyty, jeśli po prostu obrócimy sekwencję. Na przykład mógłbym zacząć od pierwszej połowy kroku: to daje mi HWWWH, a potem kończę z częścią sekwencji, którą przeskoczyłem od początku, WW. Cała sekwencja to HWWWHWW. Jeśli zacznę moją wagę od E, otrzymam EFGABCDE, a ten tryb nazywa się E Phrygian. Zauważysz, że to te same nuty, co C-dur - CDEFGABC - tylko obrócone tak, że zaczyna się na E.

Ale jaka to różnica! C jest nutą domu C-dur i można do niej zbliżyć się o pół stopnia od B poniżej. E to nuta domowa E Phrygiana, ale nie można do niej podejść od dołu o pół kroku. Jednak można podejść do niego z góry pół kroku. Najpowszechniejsze rozwiązania w C-dur obejmują pchnięcie w górę, ale w e frygijskim obejmują upadek w dół; to musi mieć efekt emocjonalny. Nie bez powodu skale frygijskie są bardzo popularne w muzyce heavy metalowej, ale C-dur jest dość rzadkie.

Jeśli obrócę sekwencję kroków w inny sposób, otrzymam WHWWHWW. Jeśli zacznę na A, to daje mi ABCDEFGA. Nazwałeś to A-mollem, ale właściwie byłoby lepiej nazwać to A natural moll lub, jeszcze lepiej, A eolian. Tak nazywa się ten tryb. Nie ma pół kroku po żadnej stronie notatki domowej, a zatem ma jeszcze jeden zestaw potencjalnych cech emocjonalnych. Świat prawdziwego a-moll jest jednak bardziej skomplikowany: czasami szósta i siódma nuta gamy są podniesione o pół kroku od ich stanu „naturalnego”, a innym razem pozostają naturalne. Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, należy poszukać harmonicznych skal molowych i melodycznych. W rezultacie A-moll jest bardziej skomplikowane niż Aeolian, ponieważ czasami używa F # i G #.

Ostatni przykład tego, jak porządek może mieć znaczenie: zdania „Jestem geniuszem, prawda?” i „Nie jestem geniuszem, prawda?” Ten sam zbiór słów, inne znaczenie.

Różnica między C-dur i a-moll, jak zauważyłeś, nie polega na zbieraniu nut. Różnica polega na tym, jak te notatki są używane. Melodia lub harmonia C-dur będzie podkreślać inne nuty niż a-moll. Ten nacisk może przybierać różne formy, na przykład to, na której nucie zaczyna się melodia, na której kończy się i na której z nich ma pozostać.

Prawie absurd! Pomysł może być, ale fakt nie jest! Jednak działa to tylko w odniesieniu do naturalnych nut drobnych. Na pewno nie z harmonicznymi lub melodyjnymi nieletnimi.

W dzisiejszych czasach używamy tonów durowych jako punktu odniesienia i odnosimy się do innych rzeczy z tego punktu widzenia. Zatem naturalna molowa dowolnej gamy durowej zaczyna się na szóstej nucie tej ostatniej. Jest to dobrze znane zjawisko, które z oczywistych względów określa się jako „względne natężenie / min”.

Właściwie jest to postrzegane jako tryb gamy durowej. Pomyśl o tym, istnieje 7 możliwości, od których nuty zacząć (lub użyć jako „domu”) w skali durowej. Nazywany również trybem jońskim. Drobna naturalna pojawia się jako tryb eolski . Zacznij od drugiej nuty i przejdź do dziewiątej, jest to Dorian.

Odkryłeś zupełnie „nowy” świat muzyki!

A syndrom major = happy, minor = sad nadal obowiązuje (dla wielu ludzi), ponieważ „dom” na A będzie brzmiał zupełnie inaczej niż „dom” na C, używając tych samych dźwięków.

I - kolejna rzecz, która może Cię zainteresować. Weźmy główną triadę, CEG. Główny bit to C> E, ale E> G jest w rzeczywistości podrzędny. Weź mniejszą triadę, ACE. Mały bit to A> C, ale C> E jest w rzeczywistości major. To może trochę obalić maj = szczęśliwy / min = smutny pomysł ...

Skala główna jednej nuty to skala drugorzędna innej nuty?

Kilka kwestii do rozważenia:

• Mówimy tutaj w ściśle etnocentrycznym sensie muzyki świata zachodniego. Istnieją systemy muzycznej intonacji, które mają więcej lub mniej niż 12 różnych tonów poza systemem diatonicznym.
• Nuty nie mają właściwych im skal, a jedynie odległości częstotliwościowe od siebie.
• Sama nuta nie jest durowa, mollowa ani inna. To tylko ton.
• Dwie nuty tworzą interwał, a interwały są zwykle:
  • dur
  • drobny
  • doskonały (dotyczy IV i V)
  • UWAGA: z przypadkami można również uzyskać zwiększone lub zmniejszone interwały.
• Trzy nuty tworzą triady, o których powszechnie uważa się, że są niezbędne do stworzenia „akordu”; są zwykle zbudowane z dwóch 3-dur: jednej molowej i jednej durowej.

[…] gama C-dur jest taka sama jak gama a-moll.

Nie, wcale nie jest. Masz na myśli to, że: mają tę samą sygnaturę klucza. i dlatego są pokrewne , ale to jest inne.

„Więc jak to jest to możliwe? Czy jest jakaś różnica między tymi dwoma? ”

Oczywiście. Używa się „a-moll” jako toniku i zmienia e-moll na E-dur, aby utworzyć dominującą kwintę. Porównaj to z C-dur, który również nie ma krzyżyków ani bemoli, ale tworzy dominującą kwintę na G-dur bez konieczności wyostrzania tonu wiodącego.

Sharps

  № | Przypadkowe | Główny klucz | Minor Key --- | -------------- | --------- | --------- 0 | (bez ostrych narzędzi) | C-dur | małoletni1 | F♯ | G-dur | e minor2 | F♯C♯ | D-dur | b minor3 | F♯C♯G♯ | Major | f♯ minor4 | F♯C♯G♯D♯ | E-dur | c♯ minor5 | F♯C♯G♯D♯A | B-dur | g♯ minor6 | F♯C♯G♯D♯A♯E♯ | F♯ major | d♯ minor7 | F♯C♯G♯D♯A♯E♯B♯ | C♯ major | a♯ drobne

Płaski

  № | Przypadkowe | Główny klucz | Minor Key0 | (brak mieszkań) | C-dur | małoletni1 | B ♭ | F-dur | d minor2 | B ♭ E ♭ | B ♭ dur | g minor3 | B ♭ E ♭ A ♭ | E ♭ dur | c minor4 | B ♭ E ♭ A ♭ D ♭ | A ♭ major | f minor5 | B ♭ E ♭ A ♭ D ♭ G ♭ | D ♭ major | b ♭ minor6 | B ♭ E ♭ A ♭ D ♭ G ♭ C ♭ | G ♭ major | e ♭ minor7 | B ♭ E ♭ A ♭ D ♭ G ♭ C ♭ F ♭ | C ♭ major | ♭ podrzędny  

Jakość głównych i pobocznych wynika z kolejności i częstotliwości używania nut oraz sposobu ich łączenia.

Chociaż może to nie wydawać się głębokie, to wszystko. Pojedyncza nuta nie jest durowa ani mollowa, ale nuta C będzie brzmiała „radośnie”, gdy nastąpi po niej E F, ale „smutno”, gdy nastąpi po A B.

To kwestia kontekstu, jedna notatka sama w sobie niewiele znaczy, naprawdę ważny jest związek między kilkoma nutami.

Zacznij myśleć o interwałach. Interwały mają bardzo wyraźny „smak” i ten smak pozostaje taki sam, jeśli zmienisz prymę. Grając C tuż po A (interwał 3-moll), otrzymasz zupełnie inny dźwięk niż dźwięk E zagrany po C (interwał 3-dur). Podobnie jak słowa, notatki mają różne znaczenia w zależności od tego, które słowa pojawiają się jako pierwsze lub po nich.

Sugerowałbym, abyś ćwiczył słuch w interwałach, może to pomóc ci dostrzec zmianę nastroju, jaką uzyskujesz podczas zmiany korzeni.

Sposób, w jaki bym to określił, jest taki, że C-dur i A-moll mają tę samą tonację, ale pod wieloma innymi względami są bardzo różne.

Jak zagrałbyś I-V7-I progresja w C-dur? Wiem, wiem, C-dur nie jest takim świetnym kluczem do gitary. Może C-E, potem G-B-F i wracając do G-C-E.

A teraz jak zagrałbyś progresję i-V7-i w a-moll? Może A-C-E, potem G-D-E… zaraz to jest septyma mała, a nie septymowa wielka. Więc zamiast tego wybierasz G # -DE.

Oczywiście w przypadku melodii możesz lub nie, dźwięk następujących po sobie nut E, F, G #, A, G #, F, E, więc zamiast tego może wykonać E, F #, G #, A, G (naturalne), F (naturalne), E. Ponieważ możesz stale zastępować F # i G #, po prostu nie umieszczasz ich w sygnaturze klucza. I wyglądałyby trochę dziwnie bez ostrego znaku C pomiędzy nimi.

Czy mamy tutaj VexFlow czy coś takiego?