Riff jest tematyczny. Służy jako główny pomysł muzyczny na (część) piosenki. Często jest powtarzany i rozwijany, czasem z wariacjami, czasem w różnych tonacjach, ale zawsze rozpoznawalny jako ta sama główna idea muzyczna. Ponieważ riff jest głównym tematem piosenki, często staje się nierozerwalnie związany z tą piosenką - jeśli słyszałeś riff wyrwany z kontekstu (powiedzmy, ktoś wypróbowuje gitary w Guitar Center), skojarzyłbyś go z piosenką . Pomyśl „Kashmir”, „Smoke On The Water” lub „Smells Like Teen Spirit”. Jeśli piosenka jest hitem, riff staje się cytowany, a każdy, kto gra riff, robi aluzję do oryginalnej piosenki.

Zagrywka też jest pomysłem muzycznym, ale często jest niekompletna. Może to być fragment solówki lub fragment riffu. Samo w sobie zwykle nie staje się tematyczne - w rzeczywistości zagrywka, która tworzy temat, zasadniczo staje się riffem. Lizanie łączy się z innymi zagrywkami, tworząc kompletny muzyczny pomysł. Ponieważ zagrywka nie jest głównym tematem, nie ma takiego samego związku z piosenką, więc można ją przenieść: można ją wykorzystać w innych piosenkach bez konieczności nawiązywania do oryginału.

Oto kilka przykładów tego, co mam na myśli:

• Blues jest pełen standardowych zagrywek. Weźmy na przykład pierwszą zagrywkę, którą zagrał Stevie Ray Vaughan w „ The Sky Is Crying” i porównaj ją z tą, którą Hendrix gra w „ Red House” (@ 2 : 14). To praktycznie to samo, ale ponieważ nie jest tematyczne, jest bardziej wskaźnikiem stylu niż bezpośrednim cytatem muzycznym. Możesz zagrać w tę zagrywkę, kiedy tylko chcesz i nikt nie pomyśli, że cytujesz Hendrixa. Co najwyżej pomyślą, że słuchałeś dużo Alberta Kinga.
• „ This Charming Man” autorstwa The Smiths zaczyna się od zlizywania, ponieważ tworzy głównym zamysłem muzycznym utworu jest także riff. Jeśli zagrasz ten riff, ludzie założą, że cytujesz Johnny'ego Marra (i będą pod wrażeniem, być może sami z siebie).
• „ Black Dog” Led Zeppelin również używa świetnego zagrania jako głównego riffu. Grają na różnych klawiszach, ale to wciąż ten sam pomysł. Można sobie wyobrazić ten melodyjny fragment jako część solówki, ale używając go jako podstawy utworu, Led Zeppelin tworzy z niego riff. Widziałem, jak ktoś gra to pod koniec ich solówki i wydaje mi się, że było to sprytne i zabawne.
• Początek solówki Claptona w „ Sunshine of Your Love „(@ 2:02) to zagrywka, ale ponieważ jest to również rozpoznawalny riff z„ Blue Moon ”, staje się cytatem.

FWIW, ja nie zgadzam się z poglądem, że zagrywki są koniecznie wyrażeniami składającymi się z pojedynczych nut. Na przykład sprawdź solo Joe Passa w filmie Sarah Vaughan „ Mam świat na sznurku” - zagrywka, o której mówię, ma miejsce o 3:01. To akordowe, ale wciąż bardzo (pyszne) zagrywki.

Chodzi mi o to, że różnica między riffem a zagrywką ma więcej wspólnego z rolami, które każdy z nich gra w piosence, niż z tym, czy obejmują akordy.

Myślę, że strona Wikipedii, do której utworzyłeś link, ma ładne, proste podsumowanie:

„Lizanie to„ wzorzec lub fraza giełdowa ”[2] składająca się z krótkich serii notatek, jest używany w solówkach, liniach melodycznych i akompaniamencie. ”

Oraz:

„ Zagrywka różni się od powiązanej koncepcji riffu, ponieważ riffy mogą obejmują również powtarzające się sekwencje akordów. Zagrywki są zwykle kojarzone z liniami melodycznymi o pojedynczej nucie, a nie z progresjami akordów. ”

Wątpię, czy jest to akceptowana różnica, ale zazwyczaj wyobrażam sobie riff jako integralną część piosenki, często powtarzaną wielokrotnie w całym utworze. Mogą to być pojedyncze nuty zmieszane z akordami lub po prostu pojedyncze nuty, ale jest to ważna część utworu i musisz się tego nauczyć, aby utwór brzmiał poprawnie.

Lizanie (znowu, w mojej definicji) jest, jak powiedział dr Mayhem, czymś używanym w solówkach, używanym przez doświadczonych improwizatorów, aby nadać ich strukturę solówkom, i przez niedoświadczonych improwizatorów, aby uniknąć konieczności tworzenia ZBYT wielu na decyzje w locie. Rozróżnienie w moim umyśle polega na tym, że lizanie można zmienić lub usunąć z całej pracy, a praca jest zasadniczo taka sama. Jeśli usuniesz riff z piosenki, nie będzie brzmiał tak samo i nawet laik może to zauważyć.

Myślę, że hasło „Pachnie jak duch nastolatków” wywołało w tym miejscu wiele zamieszania. Pomijając „lizanie”, początkowe akordy piosenki Nirvana nie są riffem. Jest to po prostu akordowa podstawa piosenki, nawet jeśli jest natychmiast rozpoznawalna. Widziałem w zeszłym tygodniu w brytyjskiej telewizji BBC program riffów, który zawierał naprawdę niewiele. Jeśli chcesz riffów, wypróbuj Wishbone Ash. Pomysł, że cokolwiek z makaronem Johnny Marr robi, jest riffem, zaprzecza całej estetyce Smithów. Większość klasycznych riffów to bardzo proste, krótkie (Dead Meadow dla dłuższych), pentatoniczne, mollowe, zapadające w pamięć frazy nad jednym akordem (jak Voodoo Chile), zwykle podwajane przez bas. Wszystko inne to tylko gra na gitarze.

Rocker

Różniłbym się, nazywając riff muzycznym pomysłem, zwykle w dolnym rejestrze służącym jako główna część melodii, zwykle pojedynczych nut, ale nie myślę wyłącznie o panu Brownstone. Ale na pewno nie wszystkie akordy. Na przykład nigdy nie nazwałbym Smells Like Teen Spirit riffem. Lizanie jest czymś, co jest bardziej prawdopodobne w górnym rejestrze jako uzupełnienie głównej melodii. Pomyśl o tych wysokich nutach we wstępie i zwrotce z tyłu w kolorze czarnym. Główną różnicą jest jednak to, czy jest to główna melodia, czy nie. Wysokie i niskie są po prostu przypadkowe. Na przykład niskie nuty grane w Back In Black to nadal zagrywki, a nie riffy.