Wczesne teorie zakładały, że dźwięk podstawowy nie był tylko tym, ale składał się z alikwotów lub harmonicznych tego podstawowego dźwięku. Uzgodniono, że pierwsze pięć harmonicznych było słyszalnych dla standardowego ludzkiego ucha, a inne, których jest wiele poza nimi, były dostrzegalne tylko dla osób o bardzo wrażliwych uszach.

Pierwsze pięć harmoniczne nuty podstawowej (prymy, jeśli wolisz) to: oktawa prymy, kwinta prymy, druga oktawa, tercja wielka i kwinta druga, które po zmieszaniu razem tworzyły (i nadal robią!) akord durowy. Aby uzyskać akord molowy, trzeba wejść wyżej po drabinie harmonicznej, ale wówczas uważano, że te nuty są wkładem Matki Natury - to naturalna progresja, która akurat dobrze brzmiała. otwarty koniec butelki. Dźwięk jest fundamentalny, ale można w nim usłyszeć co najmniej kilka harmonicznych.

Nie jest to specyficzne dla klucza, ponieważ można je usłyszeć z każdego podstawowego dźwięku (najwyraźniej) i nawet pracować dla notatek „w pęknięciach”. Każdy instrument muzyczny ma swój własny zestaw harmonicznych, które wydobywają każdą w innych proporcjach, tworząc w ten sposób różne barwy. Niemcy mają na to słowo - „klang”. Myślę, że pożyczyliśmy to i przeliterowaliśmy c, jak onomatopea.

„Akord natury” to teoria, która zakorzenia harmonię w naturalnych, fizycznych elementach muzyki. W szczególności odnosi się do sposobu, w jaki naturalne dźwięki mają harmoniczne podteksty: oktawa, doskonała kwinta, tercja wielka i tak dalej. „Akord natury” odnosi się również do triady durowej utworzonej z najsilniejszych alikwotów.

Zatem akord natury nie różni się od zwykłych akordów, jest po prostu wyjaśnieniem, dlaczego akordy brzmią sposób, w jaki to robią: występują w naturze.