Zamieszanie polega na tym:

Słyszałem również, że inwersja jest po prostu w przeciwnym kierunku niż pierwotny interwał. Tak więc malejąca trzecia trzecia z F na D jest odwróceniem rosnącej trzeciej części F do A.

Zamiast tego powinno to brzmieć "malejąca tercja z F na D jest odwróceniem rosnącego szósty od F do D. ” Problem naprawdę leży w brzmieniu tego pierwotnego zdania; Wydaje mi się, że coś w tym jest źle zrozumiane.

Jedynym przypadkiem, w którym interwał odwraca się do siebie, jest tryton, ale nawet to nie jest do końca poprawne; zwiększona kwinta odwraca się do zmniejszonej kwinty i odwrotnie. Mimo że na fortepianie użyte wysokości są takie same, interwał jest technicznie inny.

Edycja: Jednym ze sposobów, w jakie oryginalne zdanie ma sens, jest myślenie o tym pojęciu przez osobę inwersji w najbardziej ogólnym zarysie. Bach, jako podręcznikowy przykład, czasami „odwracał” motywy i po prostu przesuwał tony w przeciwnym kierunku. Tak więc, jeśli motyw zaczynał się od rosnącej piątej, po prostu napisałby malejącą piątą.

Ale kiedy mówimy o rzeczywistych rozmiarach interwałów - takich jak 3 i 6 - ten oryginał zdanie jest nieprawidłowe.

Zamieszanie w tym miejscu jest naturalne, ponieważ „odwrócenie” interwału w harmonii klasycznej nie oznacza tego samego interwału w przeciwnym kierunku od danej nuty, ale raczej oznacza przesunięcie górnej nuty w dół o oktawę, lub niższa nuta w górę o oktawę. Zatem „odwrócenie” interwału C do E, które jest tercją wielką, nie jest C w dół do As, również tercji wielkiej, ale raczej C w dół do E poniżej, co jest sekstą małą. Właściwie to dość głupia konwencja, jeśli o mnie chodzi.

W rzeczywistości odwrócenie jednej trzeciej zawsze będzie szóstą - a nie trzecią, jak podano w tytule pytania. 3 + 6 = 9.

Odwrócenie piątej będzie czwartą 5 + 4 = 9. Odwrócenie czwartej będzie piątą 4 + 5 = 9 i tak dalej.

Odwrócenie interwału (z definicji) to po prostu odwrócenie (odwrócenie) dwóch nut wchodzących w skład interwału, tak że nuta na górze jest teraz na dole i odwrotnie. Sprowadza się to do wywrócenia interwału do góry nogami (odwrócenia go).

Jedna z nut będzie zawsze przesuwać się o oktawę, co powoduje, że dwa interwały sumują się i zawierają 9 nut, ponieważ każdy interwał (oryginał i inwersja oryginału) zawiera oba oryginalne nuty (co skutkuje ich dwukrotnym policzeniem - raz w każdym z dwóch przedstawień interwałowych).

W prawdziwej inwersji notatki zawsze będą takie same - zmieni się tylko kolejność.

Poniższy rysunek pokazuje, jak stworzyć inwersję interwału, przesuwając jedną z nut o oktawę w górę.

Podobnie możesz odwrócić kierunek odwrotny, przesuwając najwyższą nutę o oktawę niżej. Ale dwie nuty będą takie same, a wartość interwału zmieni się, tak że zsumują się do dziewięciu.

Z pewnością poprawne jest zdefiniowanie tercji zstępującej jako przedziału jednej trzeciej, a tercji rosnącej jako przedziału jednej trzeciej. Po prostu nie są one technicznie uważane za prawdziwe „inwersje” , zgodnie z rozumieniem tego terminu w nauczaniu muzyki.

Trochę to utrudniasz. Nie zapominaj, że odwrócone odstępy czasu również zmieniają nazwę. Tak więc C do E to wielka tercja, podczas gdy E do C to mała szósta. Tak, obowiązuje zasada „dziewięciu”, ale odstęp jest odwrotny. Weź C do Eb, to mała trzecia; odwróć to, Eb do C i to jest szósta główna. C do G # to 5 sierpnia, podczas gdy G # do C jest przyciemnione. ALE - twoja koncepcja wzięcia interwału czegokolwiek i używania tego samego interwału wstecz jest błędnym przekonaniem. Podobnie jak w przypadku - C do E (trzeci trzeci), trzeci kierunek wstecz będzie oznaczał od Ab do C. Inwersja używa tych samych DWÓCH NOTATEK i nazywa je interwałami liczonymi od dołu, dla uproszczenia. Więc C do E ORAZ Ab do C TO oba kierunki. Żadnej inwersji w zasięgu wzroku.

Myślę, że mylisz kilka różnych koncepcji, zwanych „inwersją”.

https://en.wikipedia.org/wiki/Inversion_(music) zawiera krótkie wyjaśnienie różnicy między

• odwróconych interwałów
• odwrócone melodie
• odwrócone głosy (w kontrapunkcie)
• odwrócone akordy (w powszechnej praktyce harmonia)

Niektóre z pojęcia te można lepiej opisać jako „odbicie” (tj. „odczytywanie partytury oglądanej w lustrze”), ale nawet wtedy „lustro” mogłoby być poziome, zmieniając względną wysokość nut lub pionowe, odwracając kolejność notatek na czas.