Prawdę mówiąc, w muzyce barokowej czasami występuje pół-takt „poza fazą” z kreskami kreskowymi. Odniosłem się do tego zjawiska w poprzedniej odpowiedzi tutaj: Czy możesz wprowadzić motywy fugi w środku taktu? Jeśli tak, to w jaki sposób?. Faktycznie, dopiero wczoraj wieczorem zauważyłem, że dzieje się to w końcowej części III Koncertu brandenburskiego. Po dwóch taktach wpisów kanonicznych głównego motywu skalarnego następuje progresja koła piątych, która wymaga trzech półtaktów, aby modulować do tonacji dominującej, a następnie motyw główny powraca na kolejne dwa takty. Ale tym razem temat zaczyna się w środku taktu czwartego i obejmuje kreski. Zobacz sygnaturę czasową 7:30 tutaj:

Jest to z pewnością coś, czego Bach nie cofa się przed zrobieniem. Dwie rzeczy, które sprawiają, że ten konkretny przypadek wydaje mi się dziwny, to to, że takty są już krótkie (czas cięcia), a rytm harmoniczny prawej ręki wydaje się w większości nadal podążać za kreskami. Chociaż później można interpretować jako zawieszenia. Coś do zapamiętania to jednak to, że zostało to napisane na klawesyn, który nie ma dużej (jeśli w ogóle) kontroli dynamiki, więc sama muzyka dyktuje, gdzie idą akcenty, a Bach jest w tym całkiem biegły. Gdyby Bach chciał podkreślić kreski tak, jak napisano, mógłby umieścić dolne pedały C na kresce i zostawić miejsce, w którym obecnie się znajdują, jako odpoczynek (dla porównania spróbuj grać w ten sposób!). Fakt, że słyszysz to tak, jak to robisz, jest prawdopodobnie dobrym wskaźnikiem tego, co miał na myśli Bach. Więc moje przeczucie brzmi: tak. To kolejny przypadek, w którym akcenty muzyczne nie są w fazie z kreskami.

Słyszenie słupków 13-19 przesuniętych o pół taktu może wynikać z wyraźnych niskich C w rytmach niecodziennych. Ale Bach rzadko gra w gry z rytmiczną niejednoznacznością, jak na przykład Beethoven. Ważniejsze jest zachowanie rytmicznej struktury fraz melodycznych. W taktach 1-8 pojawia się fraza, która zaczyna się zaraz po uderzeniu. Jeśli słyszysz takty tak, jak napisano, to kiedy melodia przesuwa się w lewą rękę w t. 13, z tym samym frazowaniem po uderzeniu, to dla słuchacza jest wyraźniejsze, że ręce zamieniły się rolami, a przy t. 13 po prawej stronie ręka jest teraz tylko makaronem.

W taktach 13-19 nie trzeba przeceniać uderzenia (co grozi nadmiernym podkreśleniem makaronu). Zamiast tego nie podkreślaj tych niecodziennych niskich C. Albo potraktuj każdą z nich jako zakończenie szeroko zakrojonej frazy, albo (co jest bardziej prawdopodobne dla mojego ucha) potraktuj wszystkie te C jako delikatny punkt pedału, nowy głos w teksturze, którego kontynuacja buduje napięcie i napięcie (częstsze niskie C ), aż w takcie 25 wiosna w końcu zaskoczy, gdy rozkwitnie.

Pomyślałbym, że to napisane. Szesnastka na końcu m.14 jest odbiorem do następnego taktu, co nie miałoby sensu, gdyby poprzednie trzy miary były 3/4 taktu, co sprawiło, że ostatnie uderzenie m.14 było spadkiem.

Jeśli masz trudności ze słyszeniem grupowań, polecam przeczytanie i odtworzenie tego z ósemką jako rytmem. To sprawi, że każdy takt będzie miał cztery miary i uważam, że rytmiczne wzorce będą miały więcej sensu, ponieważ usłyszysz mocne uderzenia 1 i 3. Wiele korzyści Bacha czerpie z ósemki. Wiele z jego bardziej skomplikowanych rytmów staje się dużo łatwiejszych do policzenia i zrozumienia.