Właściwie to ostatnie 4 dziury dają odwrotny efekt, który opisujesz. Wyjaśnię, dlaczego oryginalny inżynier harmonijki ustawił to w ten sposób. Pierwszą rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że harmonijka nie miała być pierwotnie instrumentem używanym do grania pojedynczych dźwięków. Gdyby tak było, dziury byłyby dalej od siebie. Zamiast tego są tak blisko, że łatwo jest grać dwa, trzy lub cztery dźwięki jednocześnie, ale bardzo trudno jest grać pojedyncze dźwięki. Ponieważ możesz dmuchać lub rysować, sensowne jest tylko, aby sąsiednie nuty uderzenia i nuty rysowały harmonizowały ze sobą, ograniczając w ten sposób, które nuty mogą iść po stronie ciosu, a które po stronie ciosu. Harmonijka diatoniczna jest przeznaczona do odtwarzania wszystkich nut w jednym tonie. W każdym klawiszu znajduje się siedem nut, więc harfa G potrzebuje nut G A B C D E i F #. Aby stworzyć pełny akord, potrzeba 3 nut, więc sensowne jest posiadanie co najmniej 3 nut po stronie uderzenia lub strony naciągu. Więc oryginalny inżynier harfy ustnej ustawił harfę G w taki sposób, że bez względu na to, gdzie dmucha, jeśli dmucha w jakieś 3 nuty, będziecie dąć w G a B i D - 3 nuty akordu G. Więc bez względu na to, w które 3 dziury dmuchasz na harfie G, grasz akordem G (prawdopodobnie inwersją, ale mimo wszystko akord G). Całkiem fajne. Zaprojektowany tak, że nie możesz wydmuchać niczego poza akordem G, bez względu na to, jak bardzo się starasz. Więc jeśli są 3 nuty w skali po stronie uderzenia, pozostałe 4 muszą być po stronie ciągnięcia. Jeśli jest dziesięć dziur, niemożliwe jest ułożenie powtarzającego się ciągu 4 nut po jednej stronie z powtarzającym się ciągiem 3 nut po drugiej, więc po prostu nie są one ustawione w jednej linii. Wyrównanie ich oznaczałoby pominięcie notatki na skali. Po stronie remisowej na harfie G mamy A D F # A C E F # A C E - logiczny postęp, ale niestety, jak wspomniano powyżej, nie mogą one równo wyrównać się z powtarzającym się wzorem G B D po stronie uderzenia.

Użycie AD & F # po stronie remisowej pierwszych czterech dołków pozwala zagrać akord V (D maj) w tonacji G. Rysowanie otworów 3 4 i 5 (F # AC) daje 7 zmniejszonych akordów w klucz G (wym. F #) i rysowanie otworów 4 5 i 6 lub 8 9 i 10 dają 2-gie drobne (Am) z G. Pozycja środkowa umieszcza wszystkie 7 nut w skali G razem z uderzeniem w otwór 4 (G) następnie narysuj otwór 4 (A) Przedmuchaj otwór 5 (B) Przeciągnij otwór 5 (C) i tak dalej przez F #. Nie ma sposobu na zagranie prawdziwego akordu C (akord IV w G), ale możesz przybliżyć akord C, rysując C i E w dołku 9 i 10, a następnie natychmiast dmuchając G na dołku dziesiątym (jeden z dwóch otworów na którą można niezawodnie trafić pojedynczą nutę). Biorąc pod uwagę logistykę tego, jak daleko od siebie mogą znajdować się notatki na tym samym dołku i potrzebę stworzenia harmonijnej serii sąsiadujących uderzeń i rysowania, a także biorąc pod uwagę, że istnieje nieparzysta liczba nut (7) i parzysta liczba otworów (10 - więc możemy zaczynać i kończyć się na prymie) oraz aby uwzględnić możliwość grania jak największej liczby akordów w tonacji, nie ma lepszego, bardziej logicznego sposobu ułożenia nut. Byłoby inaczej, gdyby harmonijka została zaprojektowana przede wszystkim do gry na jednej nucie, podobnie jak trąbka i nie ma możliwości grania dwóch lub trzech dźwięków jednocześnie, jak akord. Mam nadzieję, że to ma jakiś sens.

Harmonijka jest ustawiona, no cóż, „harmonicznie”. Byłoby to raczej trudne do pogodzenia przy zmianie orientacji ciosu / wyciągnięcia (człowieku, warto mieć instrument miechowy tylko po to, aby móc zamiast tego mówić o pchaniu / ciągnięciu) między zmianami oktaw. Teraz oktawa ma siedem nut. Jeśli nie zamierzasz zmieniać uderzenia / rysowania podczas przełączania oktaw, masz trzy nuty na uderzeniu w porównaniu z czterema nutami na remisie, przynajmniej w tej części harmonijki, w której nadal masz dostępną pełną skalę.

A jak na rozsądną liczbę piosenek, posiadanie dwóch użytecznych melodycznie oktaw nie wydaje się przesadne. Najniższe nuty służą tylko do akompaniamentu: tam wybór jest nieco inny, lepiej dopasowana harmonia niż melodia.

Innymi słowy: jak inaczej byś to zrobił?

Budowa instrumentu jest podyktowana skalami i strojem typowymi dla jego kultury lub gatunku. Stanowią one „cel”, w kierunku którego konstruktorzy wprowadzają innowacje.

W przypadku harmonijki ustnej innowacje są niedawne i świadome: próba ułatwienia grywalności w różnych gatunkach, ułatwiona dzięki postępowi w produkcji.

W tym sensie, zamiast próbować zrozumieć instrument, posłuchaj muzyki z gatunku, dla którego został stworzony, i jakie emocje lub gracze „groove” próbują wyrazić.

Harfa bluesowa, na przykład jest prostym instrumentem zbudowanym wokół skali bluesowej. Jeśli rozumiesz tę skalę i jesteś zaznajomiony z „groove” bluesa, układ instrumentu jest mniej więcej oczywisty. Zaufaj swojemu uchu, a wszystko inne pójdzie w ślady.

Z drugiej strony harmonijki orkiestrowe lub jazzowe są zbudowane wokół pojęcia swobodnej gry w dowolnej skali (harmonijki „chromatyczne”), co prowadzi do dodatkowej złożoności - i wyzwania. Wysoko wśród nich znajdują się kwestie koordynacji i kontroli oddechu, a jeśli z innymi muzykami klasycznymi, czytania muzyki.

Jedną z najnowszych innowacji harmonijki jest „irlandzkie” harmonijki ustne Brendan Power. Sam w sobie jest to prosty postęp, ale znacznie łagodzący szybką, rytmiczną grę w irlandzkich strojach modalnych.

To powiedziawszy, istnieje wiele typów harmonijki ustnej. . Jeśli dręczy Cię chęć kupowania, zamiast szukać najpierw harmonijki, wybierz gatunek muzyczny, który Ci się podoba, a potem poszukaj odpowiedniego instrumentu.

Kto wie. Może odkryjesz niezbadaną niszę (bałkańską? Chińską? Arabską?) W świecie projektowania harmonijki. ;-)

Zaufaj. Twój. Ucho.

Postscriptum : dla muzyków ludowych lub tradycyjnych czytanie muzyki jest pod wieloma względami niepotrzebnym balastem (a bardzo niewielu wirtuozów folku potrafi czytać partyturę). Zamiast tego spróbuj grać ze zwolnioną melodią (używając VLC lub jednego z wielu innych narzędzi audio / wideo), używając własnego instrumentu w odpowiednim strojeniu (jeśli to konieczne, poproś innego gracza o pomoc w ustawieniu tej konfiguracji). Możesz być mile zaskoczony, jak szybko wszystko układa się na swoim miejscu.

Kilka tygodni nauki ze słuchu, a pierwsze utwory będziesz grać samodzielnie i zaczniesz rozwijać „intuicję strojenia”, która pomaga połącz się z innymi w dżemie.

Z drugiej strony spróbuj nauczyć się czytać nuty, a będziesz zajęty przez następny rok lub dwa, ale napięcie nie będzie zbyt duże, szybkość i dynamika oryginalnego nagrania. Mogłeś również przegapić występ w lokalnym zespole ..