Głos głowy, głos klatki piersiowej, głos gardłowy, a także ich wersja „rejestrowa” i falset to stare i mylące nazwy opisujące niemal uniwersalne zjawisko:

Podczas śpiewania od najniższego do najwyższego tonu niż potrafisz śpiewać, puste części naszego ciała (klatka piersiowa, krtań, usta, górna część czaszki) dzielą i inaczej utrzymują rezonans dźwięków generowanych przez struny głosowe.

Różnice te można wyczuć podczas śpiewania, ale także podczas ich słuchania, ponieważ nadają one inny „kolor” głosowi, ponieważ wzmacniają lub osłabiają części wydźwięku głosu.

Od średniowiecza tradycyjnie identyfikowano kolejne, najbardziej powszechne sposoby śpiewania od niskich do wysokich: głos klatki piersiowej, gardła, głowy przez analogię z pionową skalą wysokości, ale badania fizjologiczne pokazują, że jest to mylące .

Rezonanse te mogą również utrudniać lub ułatwiać wytwarzanie pewnych nut i możemy na nie działać poprzez kontrolę mięśni wszystkich zaangażowanych organów (kontrola mięśni brzucha, żeber, gardła, zwłaszcza krtani, pozycji szczęki itp.)

Możesz wykorzystać te różnice i tę wiedzę, aby emitować przyjemniejsze dźwięki i poszerzać swój zasięg. Większość ludzi w naturalny sposób mówi danym rodzajem emisji, który jest dla nich najbardziej naturalny. Dzięki treningowi mogą swobodnie mówić w różnych trybach i przełączać się z jednego na drugi.

Możesz na przykład zaskoczyć się, że potrafisz wypowiadać wysokie dźwięki w jednej chwili i nie być w stanie powtórzyć tego zaśpiewał kilka niższych dźwięków w międzyczasie, ponieważ nie możesz świadomie odtworzyć warunków dla tych wysokich dźwięków.

Duża część klasycznej techniki „bel canto” polega na kontrolowaniu tego w konwencjonalny sposób w celu osiągnięcia kilku celów (zasadniczo maskując granice między trybami rezonansowymi, wybierając najlepsze wysokości do przejścia) i odtwarzając klasyczne modele głosu odpowiadające typowej roli opery .

Uważam, że łatwiej jest się tego nauczyć, biorąc lekcje z nauczycielem, który już to opanował i może konkretnie pomóc Ci to odkryć i wykorzystać.

„Głos głowy” odnosi się do każdego śpiewu, w którym wokalista „czuje” rezonans w okolicy głowy / policzków, lub alternatywnie odnosi się do wysokich dźwięków, które brzmią silnie (nawet falset). Innymi słowy, jest to niejasne i mylące określenie.

„Głos klatki piersiowej” podobnie odnosi się do śpiewu, w którym rezonans można wyczuć w klatce piersiowej (np. Gdy kładziesz rękę na klatce piersiowej i śpiewasz). Ma cechy siły i „szerokości”.

W rzeczywistości zarówno głos klatki piersiowej, jak i głos głowy to to samo, dźwięk wytwarzany przez rezonans w klatce piersiowej, gardle, nosie itp. Dobry śpiew polega na posiadaniu Kontroluj wszystkie te obszary, aby kontrolować sposób, w jaki dźwięk przepływa przez Ciebie, aby uzyskać najlepszą nutę, a wszystkie 3 mogą być używane razem. Wykwalifikowani wokaliści wykorzystają taką mieszankę, jaka jest najlepsza dla ich brzmienia. Będą wykorzystywać zarówno klatkę piersiową, jak i głowę do rezonansu, aby uzyskać mocny, pełny dźwięk w całym zakresie wokalu.

Naprawdę lepiej jest postrzegać śpiew jako pojedynczy głos wytworzony z mieszanki rezonansu w całym zakresie głowa i klatka piersiowa w całym zakresie, a nie jako dwa oddzielne głosy (głos głowy + głos klatki piersiowej), które muszą być w jakiś sposób „zmostkowane”.

Ten mechanizm polega na tym, że struny głosowe są „spięte” razem w całym zasięg. Jeśli głowa nie jest używana do rezonansu, wokalista nie będzie w stanie wydobyć wysokich dźwięków, używając samej okolicy klatki piersiowej, a ostatecznie struny rozpadną się pod naciskiem, a głos stanie się „falsetem”. Falsetto jest mechanizmem niezależnym od głosu głowy, chociaż na początku może brzmieć podobnie lub nawet identycznie.