To świetnie, że zadajesz sobie to pytanie! To zawsze rozczarowujące (IMO), gdy skrzypek po prostu dodaje tyle vibrato, ile może, do utworu, nie zastanawiając się, czy to naprawdę poprawia wykonanie.
Vibrato dodaje kolejny wymiar ekspresji do wykonania - możesz użyć dodatku of vibrato, aby uwydatnić określone nuty, a także zmieniać prędkość i głębokość vibrato, aby dodać ciekawości do długich nut. Jeśli gra wielu smyczków, małe vibrato może nadać zespołowi ładny efekt `` chorus ''.
Z drugiej strony, zbyt dużo vibrato może (znowu IMO) zepsuć harmonię utworu - w końcu celowo grasz mniej „dostrojonym”. I niestety, wielu skrzypków wydaje się używać vibrato, aby ukryć fakt, że nie mogą wytworzyć bogatego, satysfakcjonującego brzmienia bez vibrato - lub (co gorsza), że ich intonacja jest wyłączona!
Jedną rzeczą do rozważenia jest to, czy w stylu, w którym grasz, oczekuje się wybitnego vibrato. Jako ogromne uogólnienie, muzyka barokowa i wcześniejsza jest często odtwarzana z niewielkim vibrato, podczas gdy można oczekiwać, że wykonania muzyki późniejszej wprowadzą bardziej wyraziste vibrato. Niektóre style muzyki ludowej, takie jak muzyka brytyjska i celtycka, również unikają vibrato.
Innym powodem, dla którego soliści mogą zdecydować się na użycie vibrato, jest „rzutowanie” swojego występu na towarzyszących mu wykonawców.
Powszechnym wzorcem jest używanie większej ilości vibrato w punktach kulminacyjnych, na nutach, które można by uznać za szczególnie poruszające emocjonalnie. I oczywiście wskazałeś, że może być wyreżyserowany w zapisach nutowych.
Moim zdaniem „Au Claire de la Lune” jest tak dobrze znanym utworem, że granie twojego własną interpretację tego, używając vibrato i innych ekspresyjnych technik, wyłącznie według własnego gustu. Myślę, że najlepszym podejściem do vibrato jest to, że jest to tylko jedna z technik ekspresji w Twoim zestawie narzędzi, razem z dynamiką, wariacjami brzmieniowymi, portamento, rubato i tak dalej.